Na de uitvaart komen we thuis in een huis dat stiller en leger aanvoelt dan ooit.
Weer zo’n keihard moment van besef: dat we Wilisio nooit meer in levende lijve als onderdeel van ons gezin thuis zullen hebben. Ook al zijn we nu een gezin van drie, en zijn we met zijn geboorte ouders geworden, blijven we met z’n tweeën achter in een huis dat klaar was voor zijn komst.
Nog geen uur geleden konden we zijn lijfje nog vasthouden, bewonderen en gaven we hem een laatste kus, een allerlaatste knuffel vol liefde. Nu staan we hier, zonder hem, met lege armen en een gebroken hart dat overstroomt.
Al voelt het huis leeg, het staat vol. Vol bloemen, honderden kaarten, kleine en grote blijken van medeleven. Een koelkast gevuld met ‘rouwkost’. Maar ik krijg geen hap door mijn keel. Onze familie, vrienden, ons netwerk, zelfs mensen die we nauwelijks kennen, willen er allemaal voor ons zijn. Het is hartverwarmend. En tegelijkertijd ondraaglijk. Want in wezen kan niemand iets voor ons doen. Ze kunnen ons verdriet niet verzachten, onze pijn niet wegnemen. Ze kunnen Wilisio niet bij ons terugbrengen.
Ik weet niet hoe ik de dagen moet doorkomen, de dagen die we ons zo anders hadden voorgesteld. Er is geen handleiding voor hoe je met dit verlies omgaat. Het enige dat ik mezelf blijf herhalen is: alles is goed, zolang het goed voelt.
Dagenlang voelt het goed om verdoofd door het huis te bewegen. Om in de tuin te zitten, de warmte van de zon te gebruiken als een baken voor de bijna continue tranenstroom. Samen met mijn man het ongeloof proberen te vatten in onze veilige bubbel thuis. Tot langzaam toch het verlangen ontstaat om naar buiten te gaan. Maar hoe doe je dat, naar buiten gaan zonder Wilisio?
Ik ben bang om bekenden tegen te komen. Bang voor blikken, voor vragen. Naar buiten gaan zonder Wilisio is al een opgave, ik heb het even niet in me om meer te geven dan simpelweg bestaan. Dus ik hoop dat we niemand tegenkomen die met me wilt praten, of erger nog: iemand die misschien niet weet wat er is gebeurd en vraagt hoe het met ons kindje gaat.
Ik weet niet of ik hier kan zijn, op de plek waar alles zo anders had moeten zijn.
Mijn man en ik besluiten dat het beter voelt om samen weg te gaan. Ver weg. Een plek waar niemand ons kent, waar niemand weet van Wilisio tenzij wij dat delen. Waar we even vrij zijn van verwachtingen en ruimte hebben om samen alles te voelen. Om stilletjes te herschikken wat ooit ons toekomstbeeld was.
We gaan een maand op reis. Misschien ook wel op de vlucht, voor een werkelijkheid die ons eigenlijk nog te groot is om te dragen.
