Romy (25) beviel in 2023, na een zwangerschap van 41 weken, van haar zoon Wilisio, die stilgeboren werd. In haar maandelijkse blog deelt ze openhartig haar ervaringen over het intense proces van welkom heten en afscheid nemen tegelijk en het leven na babyverlies.
Wat had ik het graag anders gewild, lieve Wilisio.
Aan de telefoon met de opa’s en oma’s had ik een vreugdevolle geboorteaankondiging willen doen. In plaats daarvan klonken onze stemmen zacht, breekbaar: “Jullie kleinzoon is geboren… maar zonder kloppend hartje.”
Zo voelde het ook. Hij was er, prachtig en helemaal af, een echte baby. We waren ouders geworden, vervuld van trots, maar de stilte in de kamer was oorverdovend. Wilisio leefde niet. Ons leven en toekomstbeeld was voorgoed veranderd.
Deze dagen werden een welkom en een afscheid in één. Alles wat we hadden, alles wat we konden vasthouden, voordat we ook afscheid moesten nemen van zijn fysieke aanwezigheid. Maar hoe doe je dat—een leven verwelkomen, terwijl je tegelijk weet dat het alweer voorbij is?
Ik werd geleefd door ongeloof en de tijd die zo snel doortikte tot het onvermijdelijke afscheid in het crematorium. Ik wilde de tijd stilzetten, of beter nog, terugdraaien naar een andere uitkomst. Ik wist niet wat ik voelde, wat ik moest doen, wat de juiste woorden waren.
In dat niet-weten, in dat immense verdriet, was er maar één zekerheid: de liefde. Dus lieten we ons onbewust daardoor leiden.
Dat Wilisio stilgeboren was, deed niks af aan de liefde die een ouder voor zijn kind voelt. Deze liefde sleepte me door de dagen heen. We bewonderden zijn gezichtje eindeloos, namen elk detail in ons op. Zijn kleine handjes, de vorm van zijn neus, het kuiltje in zijn kin—op wie leek hij het meest? We wilden alles vasthouden, alles onthouden, want er zou geen later zijn. Geen groei, geen ontwikkeling, geen blije ontdekkingen van nieuwe trekjes die hij van ons had meegekregen. Alleen dit. Alleen nu.
In de verzonken momenten in het nu voelde ik soms alleen de eindeloze liefde. In die momenten leek alles even goed, alsof de wereld klopte zoals hij had moeten zijn. Alsof er niets anders bestond dan de trots en de verwondering over ons prachtige kind. Maar dan haalde de keiharde realiteit ons weer in. Als een golf die onverwachts omslaat, een ruw ontwaken uit een droom die te kort duurde. Hij was hier, maar hij zou nooit blijven.
Liefs Romy!
